დიახ ,ახლა ეს გურჯაანის და ველისციხის ეპარქია;მგონი,კარგია,იმიტომ,
რომ საეკლესიო ისტორიიდან ცნობილია,რომ ძველად თითოეულ ქალაქს ეპისკოპოსი ჰყავდა.
დღეს შეიძლება ვინმეს ეგონოს,რომ ეპისკოპოსობა მხოლოდ პატივია და პასუხისმგებლობა,
მაგრამ უმთავრესია ყურადღება მორწმუნე ადამიანების მიმართ მრევლისა,ანუ მაყურებლობა,
ეს ეპისკოპოსის ფუნქციებში შედის.
რაც უფრო მრავალრიცხოვანია მრევლი,უფრო ძნელია ყურადღების მიქცევა და
საქმის სათანადოდ მართვა.მე მგონი,კარგია,ასე რომ პატრიარქმა გადაწყვიტა.
ახლა ეს ეპარქია გურჯაანის რაიონის საზღვრებს მოიცავს.

დიახ,მამათა მონასტერი ერთია,დედათა მონასტერი არ გვაქვს.
არც გარემოა ისეთი,არც ადგილი გვაქვს.ეს საცხოვრებელიც,სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ,
ეკლესიის კუთვნილებაში ჯერ არ არის გადმოცემული.
ერთმა მორწმუნე ოჯახმა,გვარად დუგლაძეებმა,დაგვითმეს თავიანთი საცხოვრებელი ბინა.
ამ სახლში ადრე მეუფე ანდრია (გვაზავა)ცხოვრობდა,როდესაც ამ ეპარქიის
მღვდელმთავარი იყო.
ზურაბ დუგლაძე ძალიან კარგი ადამიანია,მას ჯერ კიდევ ბეთანიიდან ვიცნობ;
მრევლიდან წამომყვნენ გოგონები,მონაზვნობა სურთ,მაგრამ ჯერ ადრეა ამაზე ლაპარაკი;
ასე ცხოვრობენ ისინი მცირედი ტიპიკონით.
მამათა მონასტერში რამდენი ადამიანია?
აქ ვართ თხუთმეტნი,ძალიან ბევრიც არ არის მაგრამ არც ცოტაა.

არქიმანდრიტი სელაფიელი,რომელმაც ფეხი იტკინა და ახლა სამკურნალოდ არის თბილისში;
მღვდელმონაზონი რაფაელი,რომელიც ძალიან მოშურნე და ენერგიული კაცია.

 

ბერი არის მამა კაპრიანე,მამა რაფაელი,მამა სელაფიელი,დიაკვნები-მამა გიორგი და მამა ევაგრე;
დანარჩენი ძმები შემოსილები არიან მორჩილის კაბით,გვყავს კიდევ შეუმოსავი ოთხი ადამიანი.
აქ მამა ანგიაც(ჩოხელი)მოღვაწეობდა...

დიახ,სამწუხაროდ,ასეთი განსაცდელი მოგვივლინა უფალმა ჩვენც და მამა ანგიასაც.
მამა ანგიამ დაამთავრა თავისი ამქვეყნიური მოღვაწეობა და წარუდგა ღმერთს...
ჩვენ გვაქვს სასოება ღვთისადმი;
უფალი ხომ ამბობს,რასაც ითხოვთ,მოგეცემათო და ჩვენ ლოცვებსი ვითხოვთ,
რომ მამა ანგია დაამკვიდროს სანახებსა მართალთასა;მამა ანგია კარგი კაცი იყო;
ვისაც რაღაც შეხება მაინც ჰქონდა მასთან,ყველას გულსი ტკივილი და სინანული დაუტოვა.

ეპარქიაში არის ექვსი მღვდელმსახური (ამ ბერებს თუ არ ჩავთვლით)ეს არის,
დეკანოზი მიქაელი ხიხაძე,მღვდელი ამირანი გოგლიძე,მღვდელი გრიგოლი მთვარელიშვილი,
დეკანოზი იოანე მიტიჩაშვილი,დეკანოზი ბარნაბა,მამა თეიმურაზი მეუფე დავითის
(მახარაძე)მიერ იყო დადგენილი დიაკვნად და იგი მე ვაკურთხე მღვდლად.
ესენი არიან ჩვენი ეპარქიის ღვთისმსახურები.

 
საბაწმინდასი არის მამა ამირანი,კიდევ აღდგენენ წმინდა გიორგის ტაძარს
ბაკურციხეში და იმასაც იგი უწინამძღვრებს;მამა მიქაელი არის გურჯაანის
მთავარანგელოზ მიქაელის სახელობის საკათედრო ტაძარში,
მამა გრიგოლი-ვაზის უბანსა და კაჭრეთში (იქ ტაძარი არ გვაქვს,
სკოლის შენობასი გაიხსნა სამლოცველო სახლი,ტრაპეზი არ გვიკურთხებია,მაგრამ
მოძრავი ოდიკია და წირვა აღესრულება ყოველ შაბათს)წირავს მამა გრიგოლი.
საკმაოდ ენერგიული ადამიანია და ყველას მალე შეაყვარა თავი.
მამა თეიმურაზი შაშიანშია;მამა იოანე არის ველისციხეში;მამა ბარნაბა
ჩუმლაყსა(სადაც ახლა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ტაძარი შენდება)და კოლაგშია,
სადაც ნაკურთხი ტრაპეზია.

 
ბაკურციხეში არის ერთი საინტერესო ტაძარი,სადაც მოღვაწეობდა წმინდა გრიგოლ ფერაძის მამა,
იგი იქვეა დაკრძალული და თვითონაც აქ მსახურობდა წიგნისმკითხველად...

 
სწორედ ამ ტაძრის შესახებ გესაუბრებოდით,მისი რესტავრაცია ახლა მთავრდება;
მე მგონი,ტრაპეზსაც გააკეთებენ,ამ ყველაფერს მამა ამირანი უდგას სათავეში და ალბათ,
მოკლე ხანსი გაკეთდება.

 
როგორ ფიქრობთ,რა პრობლემები აქვს დღევანდელ ადამიანს?

 
დღევანდელ ადამიანსაც,ალბათ იგივე პრობლემები აქვს,რაც 2000 წლის წინ;
სახარება არ მოძველებულა,არც მოძველდება და ადამიანიც არ იცვლება,ალბათ მეორედ მოსვლამდე;
იმიტომ,რომ ასეა ნათქვამი,რომ ღვთის რჩეული ხალხი,ანუ ვინც თვითონ ღმერთს აირჩევს,გადარჩება,
დანარჩენი წარწყმდება,პრობლემები სულ იქნება;რაც იყო,იგივე იქნება შემდგომშიც,
ასე რომ,ამ მხრივ,დიდი სხვაობა არ არის.

 
იმაზე მეტი რა უნდა ვთქვა,რაც ამდენი საუკუნის განმავლობაში უთქვამთ მამებს-
უნდა გვქონდეს სასოება და იმედი ღვთისა,რადგან იმედიტ მიეახლება ადამიანი უფალს;
კიდევ ერთი რამეა,ყველა ადამიანი ინდივიდია;ყველა თავისებურად მიეახლება უფალს
და რაღაც თავისი დამოკიდებულება აქვს,მაგრამ მე მაინც ვიტყოდი,რომ მათი
გამაერთიანებელი არის მადლიერება,ამას უნდა მივაღწიოთ ყველამ;
როცა გულში მადლიერებაა,მასინ ყველაფერი კარგად იქნება.
ბევრს უყვარს ხოლმე აღნიშვნა მადლის შესახებ,რომ სადღაც მადლია
და სადღაც კიდევ არ არის;ეს,ალბათ,იმით უნდა განსაზღვრო,
თუ რამდენად მადლიერი ხარ;როცა გულსი მადლიერებაა,მადლიც მასინ მოქმედებს.
ზოგი შემოვა ტაძარსი,მხოლოდ დაათვალიერებს და წავა;
ამიტომ მისთვის შეუგრძნობელია მადლი;როცა შემოხვალ და
მადლიერება დაისადგურებს გულში,მაშინ უნდა ჩათვალო,რომ ტყუილად არ ყოფილხარ.

გაზეთი და საერთოდ,სიტყვა ძალზე მნიშვნელოვანია;სიტყვით მიეახლება და უგებს
ერთი ადამიანი მეორეს;ჩვენ სიტყვიერი,წიგნისმიერი სარწმუნოების ხალხი ვართ,
თან კიდევ ის არ უნდა დაგვავიწყდეს,რომ ჩვენს ტრაპეზზე დევს წიგნი-სახარება;
დღეს ზოგი უკვე იმასაც ამბობვს,წიგნი რა საჭიროაო;პირიქით,წიგნზე საჭირო რა უნდა იყოს,
თუმცა იმასაც გააჩნია,რა წიგნია;თორემ სახარებაც არის წიგნი და კიდევ სხვასაც წიგნი ჰქვია,
რომელსაც არანაირი სარგებელი არ მოაქვს.
თქვენი გაზეთის შესახებ კი რა უნდა ითქვას,იწერება ის,რაც ღმერთს ეხება და
ადამიანის სატკივარია ეს კი ძალიან კარგია.
ღმერთმა დაგლოცოთ,გაგახაროთ და გაგაძლიეროთ;ეს მოსურნეობა არ მოგაკლოთ
და გაგიმრავლოთ,თავდადებულად გეცხოვროთ მთელი ცხოვრების მანზილზე
სადიდებლად ღვთისა და საცხოვნებლად სულისა,რაც ერთი და იგივეა.

 

                                                                                                           საპატრიარქოს უწყებანი
                                                                                                     N 36.1-7 ოქტომბერი.2004 წ 
                                                                                                ესაუბრა: ხათუნა რაქვიაშვილმა 
                                                                        ვებ გვერდზე განათავსა:ლევან ლელუაშვილმა